Verilecek üç kuruşluk zammı, sağlık çalışanlarını bölerek, onları birbirine düşürerek verecek zihniyeti istemiyorum.

   Son 2-3 yılda 10 bine yakın doktor yurt dışına gitti, ülkelerinden umutlarını kestiler.

   Öğretim üyesi arkadaşlarımı, asistanlarımı ve öğrencilerimi mutsuz ve sürekli yakınırken görmek istemiyorum.

   Kişilerin aşılarını yaptırmayıp, maskelerini takmayıp yoğun bakımlarda çile çektiklerini görmek istemiyorum.

   Aşı yaptırmayıp hastanenin pandemi servisine yatan ve klinik durumu bozulan hastaların ve yakınlarının öfkelerinin  bizim üstümüzden çıkarıldığını görmek istemiyorum.

   Sağlık çalışanlarına ne fiziki ne de sözel şiddet görmek istemiyorum, hastanelerdeki personel azlığından ve zaman zaman ağır iş yüküne bağlı hatalarımızdan temelde biz sorumlu değiliz.

   Hastalarımızla kendimizi hasım olarak görmek istemiyorum, sağlık sistemleri politik tercihlerin sonucudur ve piyasa koşullarına terk edilmiş sağlıkta ne hasta ne de sağlıkçı mutludur.

   Kadınların bıçak darbeleriyle, kurşunlarla, palalarla katledildiğini görmek istemiyorum.

   Çocuk işçileri görmek istemiyorum, çocuğun yeri okuludur, oyun bahçesidir.

   Hava kirliliğini solumak istemiyorum.

   Daha ne çok şey istemiyorum da onlar da bana kalsın.

   Yeni yıl hepimize umutlarımızı yeşerterek gelsin ve onları soldurmasın.