Ülkem geçmiş olsun. Asrın felaketi ile yüzleştik, hepimiz derin acılar yaşıyoruz. Bu felakette sevdiklerimizi kaybetmiş ya da kaybetmemiş olsak bile acının tam ortasındayız. Yediğimiz şeylerden, sıcakta kalmaktan, evimizin çatısı altında bulunmaktan suçluluk duyduğumuz anlar olacak, olması olağandır ve olması da gerekir. Bu duygu bizi yardım etmeye yöneltecek ilk harekettir.

   Sevgili Düzce halkımın bildiği, tanık olduğu ve hayatlarında her zaman var olacak bir acı. Deprem; insanoğlunun var olduğundan beri bildiği bir felaket, doğa olayıdır. Binlerce yıldır yaşanıyor ve maalesef yaşanacak da….

   Hayata devam edebilecek miyiz? Bu acı ne zaman soğuyacak? Aklımızdan bu tür sorular geçiyor. Elbet bitecek, hayat devam edecek ama izleri hep kalacak. Düzce ‘ye göreve başladığımda; dikkatimi çeken en önemli şey; hastalık hikayelerini almaya çalıştığım hastalarımın; hayatlarını deprem öncesi ve sonrası olarak iki döneme ayırmaları olmuştu. Ülkemin etkilendiği 10 il içinde bundan sonra böyle olacak. Düzce nasıl ayağa kalktıysa; güzel ülkem de ayağa kalkacak.

   Bu acı tüm ülkemde devam ediyor. Ancak yaşama devam etmek zorundayız. Ülkemiz deprem bölgesi, atalarımız da bu felaketleri defalarca yaşadı ve genlerimiz depremi tanıdı. Sonraki konuşacağımız konulardan en önemlisi de; ne kadar tedbir aldık ve bundan sonra almak zorundayız konusu. Acı bu kadar taze iken bu konuları sonraya bırakıyor, şuan öncelikli olan ruh sağlığınıza değinmek istiyorum.

   Bu acının ardından sağlıklı yaşamaya devam edebilme yolumuz var mı? Elbette ki var, olmak da zorunda. Her zorluğun arkasından bir kolaylık vardır demiyor mu inançlarımız. Bir olmak, birlik olmak zorundayız. İhtiyacı olanlara empati kurarak (onları anlayarak), elimizden geleni yapmamız gerekiyor; maddi ve manevi. Özdeşim kurarak; yani kendimizi depremzedelerin yerine koyarak anlamaya çalışırsak ne kendimize ne de felaketi yaşayan yurttaşlarımıza yardım edebiliriz.

   İnsanoğlunun yaradılışında; Allah tarafından hayatta kalmak adına ruh sağılığını tedavi edebilecek donanıma sahip güç verildi, hepimiz bu güce sahibiz. Duygu ve düşüncelerimizi bu yönde; yaşanmışlıklarla sentezledik. Sabah uyanın ve depremzedeler için elinizden gelen maddi yardımı yapabiliyorsanız yapın, beden gücünüzü kullanabilecekseniz kullanın, hiçbir şey gelmiyorsa elinizden dua edin onlara. Maddi, manevi yardımda bulunabildikten sonra da kendi görev ve sorumluluklarınıza dönün. Yalnız değiliz, değilsiniz; toplumca beraber yaraları sarmaya çalışacağız.

   Kadere inanan bir toplumuz; ancak bilim ile inanç kavramları arasında karmaşa yaşamayın. İki kavramı sentez edip güçlenebilecek bir halkız. İnsanoğlunun elinden gelen felaket ile kaderi karıştırmayın. Suçlamayın, ötekileştirmeyin sadece birlik olun.