Zannedersin ki canımızı kurtardıysak tamamdır. Artık geçmiş olsun!..                                                                                                                                                                                                  

   Sanırsın ki ertesi gün yine evimize döneceğiz, işimizin başına geçeceğiz.. Çocuklar okula gidecek. Hayat normale dönecek. 

   17 Ağustos’tan 3 ay sonra 12 Kasım 1999 akşamı ikinci korkunç depremi yaşayan biz Düzceliler de öyle sanıyorduk. 

   Fakat yaşamadan asla anlayamazmışız!..

   Meğer deprem yıllarca sürüyormuş. 

*

   Ertesi sabah sokaktaydık. Etrafımız korkuncun da korkuncu manzaralarla doluydu.

   Ertesi hafta hala sokaktaydık. Ama en azından çadırlarda kalıyorduk.

   Kış geliyordu.. Geceler soğuktu..  İnsanlar şehir merkezinden çok uzak, birbirinden farklı boş bölgelerde toplanmış, çadır kentler kurulmuştu…Her yer karanlıktı kimse etrafındakileri tanımıyordu.. 

   Ben neredeyim? Kim bunlar?.. Herkes yabancı gibiydi.  Aylar geçiyordu, konu komşu arkadaşlar, tanıdıklar herkes bilinmedik yerlerde başının çaresine bakmanın peşindeydi.. Birçokları ilçeyi bile terk etmişti.

   Çamurlarla kaplı çadırların içi çok soğuktu ve tüp gaz kokuyordu. Kimse zehirlenebileceğini kafasına takmıyordu. Çünkü çoluk - çocuk yegane ısınma araçları bu katalitiklerdi. Çadırların içinde kasvetli aydınlatma da bunlarla yapılıyordu. Gölgelerimiz sanki karamsarlığımızı yansıtmaktaydı.

   Artık yaşantımız bu olmuştu.

   Yıkıntılarla dolu Düzce hayalet şehir halini almıştı. Ayakta kalan işyerleri bile kapalıydı. 

   Bir ay, iki ay, üç ay derken kar - kış geçti bahar ve  yaz geldi..  Yaşanan soğuklardan sonra bunaltıcı sıcak havadan kimse şikayetçi olamazdı. . . Tekrar sonbahar kış geçti.. Ve prefabriklere taşınıldı. Aylarca da burada daha önce hiç aklımızın ucundan geçirmediğimiz yokluk ve sıfırdan başlayan bir yaşam sürüldü.     

   Bir gecede her şey değişmişti. . 

*

   Üç ay içinde iki büyük deprem yas¸ayan Düzceliler aylarca sokaklarda kaldı, çadırlarda yas¸adı. Ardından kurulan prefabriklerde yine aylarca yas¸ama tutunmaya çalıs¸tı. 

    Alıs¸ık olmadıgˆı peris¸anlıkta günler ve geceler geçirildi.

    40 bini as¸kın insanımız iki yıl içinde tamamlanan kalıcı konutlara geçtigˆinde hayat ancak  normalles¸me sürecine girdi.   

   Bu süreç 10 yıl kadar sürdü ve bugün aradan 23 yıl geçti. Ancak depremin ertesi günü değişen yaşantımız bir daha eskisi gibi olmadı.