Adı Türkiye olmayan bir ülkenin, adı Düzce olmayan vilayetinin Belediye Meclis Salonunun giriş kapısının tamiri gerekiyormuş.

   Konuyla ilgili bürokrat, iki ayrı firmadan marangoz davet ederek kapıyı göstermiş ve fiyat istemiş.

   Birinci marangoz:

   “500 TL'ye olur bu iş” demiş.“200 malzeme, 200 işçilik, 100 kâr.”

   Bürokrat ikinci marangoza dönmüş:

   -Siz aynı işi kaça yaparsınız?

   -2,500 lira.

   -Nasıl olur bu kadar fiyat farkı?

   -1000 bana, 1000 size... 500 de bu arkadaşa veririz kapıyı yapar.

   İhale ikinci marangoza verilmiş.

**

   Şu an için durum nedir bilmiyorum ama Düzce Belediye Başkanlığının bir süre önce açıklanan resmi borcu, 420 milyon lira..

   Belediye Başkanı Dursun Ay’a göre, ödenemeyecek bir borç değil!..

   Teferruata girmek istemiyorum ama nasıl bu kadar borçlanıldı, merak da etmiyor değilim hani!!!

**

   Belediye Başkanlığına aday olan arkadaşlarımızın vaatlerine baktığımda; içlerinde beğendiklerim de var, abartılı bulduklarım da!..

   Daha önce de yazdım; Düzce aslında cennet gibi bir yer..

   Birkaç küçük dokunuşla, bu cenneti tekrar gün yüzüne çıkartmak, çok da zor değil..

   Öyle ya; “Eskişehir, Eskişehir” diyoruz ama gidin bakın Eskişehir’e, şehrin dışına çıktığınızda aslında kurak bir arazi olduğunu görürsünüz.

   Ve o kurak arazinin tam ortasında kalan bir şehrin, nasıl bu hale geldiğine inanasınız gelmez..

   Oysa Düzce öyle mi?

   Düzce il sınırları içine girdiğinizde, yeşil kucaklıyor sizi..

   Huzur buluyorsunuz..

   Dümdüz bir alan..

   Ne yapsanız tutar!..

   Fazla uğraşmanıza gerek bile yok!..

**

   Ancak bir şart var tabi!..

   Yapacağınız ne olursa olsun, yani bir çivi bile çaksanız, muhatabınız; fıkradaki ikinci marangoz değil, birinci marangoz olsun!..

   İşte o zaman ne olur biliyor musunuz? Harcadığınız veya borçlandığınız paralar değil, geride bıraktığınız eserler konuşulur!

   Ve en önemlisi; minnetle anılır ve memleketinize de büyük hizmet etmiş olursunuz..